'Na vechia cerqua

Vechia cčrqua 'faciata sopru 'l māre,
quānte stōrie ce pudristi racunta'
de ōmeni, de bārche, de lampāre,
de gučre, de pāce, de serenitā.

Le schege dele bombe t'ha feritu,
'ntel legnu ufesu, te c'č nāti i nōdi,
'ntel troncu sgranfignātu, tutu scritu,
cume 'n Cristu, t'āne 'mpiantātu i chiōdi.

Cume te, quānti nōdi ciā la gčnte:
le ferite, le umiliazio', le ufese,
nisciunu le preghiere sue le sčnte,
fālzi crestiāni, drentu dele Chiese.

Oh, včchia cčrqua, quānti inamurāti
sotu qul'ombra, quānti giuramčnti.
Quānti ce ne sarāne riturnāti,
a cerca' da rivive qui mumčnti.

Te rimiru, te guārdu cun afčtu,
me dāi l'idča de fōrza, resistčnza.
Me nāsce drentu 'n zenzu de rispčtu,
cume se te ciavessi 'na cuscčnza.

Quānte vōlte l'ōmu avrā penzātu
da strapāte da 'ndo' sāi radicāta.
Quānte vōlte el včntu avrā pruvātu
da stacāte, dal postu 'ndo' sāi nāta.

Te, gnčnte, stāi lė ferma, imōbile,
dura cume 'na rōcia: Sāi putčnte.
'Na Signora de casātu nōbile,
'na grān Dāma, sōlida, impunčnte.

L'Ora del včspru č da giā passāta.
'Riva 'l tramontu, te devu saluta',
fissu 'nte la memōria 'sta giurnāta,
te pōrtu 'ntel cōre, drentu la citā.

'Rtornu 'ntra muri fāti de cemčntu.
Te devu da lascia' bčla Signora,
'l cōre stretu, č fenitu 'stu mumčntu.
Da rincuntrāte, iu nun vedu l'ora.

Mentre che m'aluntānu p'el zentieru,
ōchi puntāti, sų 'nte la culina,
te voju manda' 'n'ultimu penzieru
včchia cčrqua, che guārdi la marina.

Giorgio Paci - dal volume "Ondate di pensieri"