Letera a qula signora in neru

Signora mia, t'č 'ndata propiu māle,
a fāme schiata' 'l cōre ciāi pruvātu,
m'hai corzu ghietru finu āl'uspedāle:
Strungāme cun la lāma c'hai 'rutātu.

Da staca' la buleta ce sperāvi.
'Sta vōlta t'hai da mete da 'na pārte,
nun č 'rivāta l'ora c'aspetāvi,
Nun t'č vienutu be' a mischia' le carte.

Metete 'nt'un cantó, fāme 'n favore,
iu so' 'tacātu 'ncora cun 'sta vita.
Sciguru me darā quālche dulore,
la strada c'ho da fa', sarā in zalita.

Iu c'el zō che te brugia, che ce sformi,
l'hai legāta 'nte l'ōssu del qul detu,
per qul lavoru, bisogna c'aritorni.
Ancora nun zō pruntu p'el furnetu.

Qula bruta risāta sčnza dčnti
t'ha da rimāne drentu 'nte qul gozu,
ho da fa' tānte rōbe ch'č pių urgčnti
che da veni' cun te drentu a qul pozu.

Vuria vede la gčnte sčnza ambāsce,
ho da da', da riceve tāntu amore.
Vōju guarda' quāntu che 'l zole nāsce
stramigiu 'nt'un prātu tutu in fiore.

Le stagio, dāl'andamčntu etčrnu:
L'istāte che me brugia dal calore,
giālu l'autunu, biāncu l'invčrnu,
la primavčra piena de culore.

Le rondine, 'faciātu āla finčstra,
el včntu 'ntra le piānte d'i giardini,
'nte l'āria 'l prufumu de ginčstra,
senti' suna' 'n'urchčstra de viulini.

Cantā' a piena gola in mčzu al māre,
drentu 'na bārca quāntu c'č spiagura.
Guarda' 'n tramontu, le perzone cāre,
ōchi pieni de sole, de natura.

Di', tutu quel che spessu nun se dice,
el cōre gonfiu dāla cuntenteza,
solu perché so' vivu so' felice.
Guarda' mi' moje, fāje 'na careza.

El capisci perché nun te dō mente?
Signora cun la grān mantčla nera?
Quā ce stō be', mischiātu 'ntra la gčnte,
ancora a me, nun me s'č fātu sera.

Per furtuna 'stu cōre sbāte ancora.
L'hai da lascia' suspesu qul cuntrātu,
rimānda tutu a quāntu sarā l'ora.
Cara Signora, 'sta vōlta, t'ho fregātu.

Giorgio Paci - dal volume "Ondate di pensieri"